2016 mezunlarımızdan Alara Tanfer, Cours Florent Tiyatro Bölümü’nde 3. sınıf öğrencisi ve aynı zamanda Bordeaux Üniversitesi’nde psikoloji bölümünde lisans programına devam ediyor. Köpeği Leo ile yaşadığı evden röportajımıza katılan Alara, tüm eğitim macerasını bizlere anlattı.

Bu ülkeye, bu şehre, bu bölüme seni neler getirdi?

Lisede tattığım özgür düşünme, konuşma, paylaşım alanlarını; çok nadir yerde tattım. Bu durum, kendi sözümü söyleyebileceğim, üretken olabileceğim bir bölüm seçmemde çok etkili oldu. İstediğim üniversiteleri kazandım, Galatasaray Üniversitesi’ni de kazanmıştım. Ama lise son sınıfta Hukuk seçmek istiyordum. İstediğim üniversite Sorbonne’du. Yaz sonunda Sorbonne’a geldim, GSÜ’den önce başlıyordu. Okumak istemediğimi anladım ve Galatasaray Üniversitesi’ne döndüm. Bir sene iletişim eğitimi aldım; ama tatmin olmadığım bir durum vardı. Doğru karar veremenin iç huzursuzluğu. “Acaba?” ile yaşamak istemiyordum. O zaman, Sainte Pulchérie’ye geldim bilgisayarımla, “peki ben ne yapacağım?” dedim öğretmenlerime ve tekrar Fransa’ya başvurdum. Bordeaux Üniversitesi Psikoloji Bölümüne kabul edildim. M. Thierry bana o dönem şöyle demişti: “Sen çok savrulacaksın; ama sonunda bir yerde kök salacaksın, biliyorum. Mutlu olacaksın. O yüzden izin ver kendine” demişti. Gerçekten öyle oldu. 

Fransa’ya okumaya geldiğinde, endişe ve korkuların var mıydı?

Ben, şanslıydım. Tanıdığım insanların olduğu bir yere geldim. Adaptasyon sürecinde bana çok yardımcı oldular. Fransız arkadaş edinme konusunda biraz zorlandım; ama tiyatroyu devam ettirmek, bu yönden çok işime yaradı. İster istemez sürekli iletişimde olduğunuz bir yer, tiyatro. Hem dil hem de hayata gerçek anlamda karışmak açısından önemli, Fransız arkadaş edinmek. Ders konusunda ise Facebook grupları var dönemsel, bunlar çok yardımcı oldu bana. Tabii ki bir çok şeye özlem duyuyorsun burada; ama M. Abellan bana şöyle demişti: “İlk altı ay.” İlk altı ayı atlatırsan, orada kalırsın demişti. Ve öyle oldu.

Fransa’da kalacak yer konusunu nasıl çözdün? 

Yurtla başladım ben. Okula başlamadan iki ay önce başvurmuştum. Yurtta, her zaman etrafınızda insanlar var. Bir yandan izole de olabiliyorsun. Sıkıntı çekenlere tavsiyem, sürekli takip etmeleri. Fransa’da yaşamaya başladığınızda, CAF (Caisse d’allocations Familiales)’a, kira yardımına başvurmayı unutmayın. 

Pandemi dönemi nasıl geçiyor Fransa’da?

İlk zaman dersler çok aksadı. Notlar geliyordu; ama ilk iki ay birebir ders görmedik. Sainte Pulchérie çok iyi adapte oldu, biz bekledik yani:) Benim açımdan, tiyatro olduğu için daha iyi oldu aslında. Özel izinle Eylül’den itibaren haftada üç dört gün gidiyordum okula. 

Sainte Pulchérie Lisesi’ndeki öğrencilere nasıl bir iletmek isterdin?

Hayatımın en güzel yıllarıydı lise dönemim. Çok duygulanıyorum konuşurken… Lise arkadaşlıklarım hiçbir şeye benzemez! Ben onlarla büyüdüm. Tadını çıkarın. Öğretmenlerin etinden, sütünden, kemiğinden yararlanın. Çok değerli insanlar ve hala görüştüğüm öğretmenlerim var. Kendinizi kaybolmuş hissettiğinizde, hiç çekinmeyin. Onlar da birer insan. Tecrübeleri ve hayat görüşleri var. Bunun çok faydasını gördüm. Ve kulüpler. Kulüplere yapışın. Okul hayatımı güzelleştiren şey Tiyatro Kulübü’ydü. Çok şey öğrendim. Keşke, demeyin. Çok imkan sağlayan bir yer, Sainte Pulchérie. Bizler o zaman fark etmiyoruz; ama bütün o bilgiler kafanızın bir kenarına atılıyor. Fransa’da mesela, “A evet, onu okumuştum… Evet o gelmişti, bize bahsetmişti…” durumlarını çok yaşıyorum. Son olarak, eğer kafanız karışık ise, kaybolduğunuzu hissediyorsanız, bunun çok normal olduğunu ve bu süreçlerden hepimizin geçtiğini unutmayın!