Hangimiz günün birinde duvarlara resimler çizmeyi hayal etmemişizdir? İşte Lise 3 öğrencilerimizden beşi, 20-21-22 Haziran tarihlerinde Lape Hastanesi’nde bunu gerçekleştirdiler.
Takviyeli Fransızca dersinde işlenen sanat tarihi temasının devamı olarak öğrencilerimiz, Lape hastanesinde hastalara sunulan, sanat yolu ile kendini ifade edebilme etkinliğine katıldılar ve bu yöntemin hastalara ne denli yaşam gücü aşılayabileceğini ve kişilerin iç dünyalarını ortaya koymalarına ne kadar yardımcı olabileceğini keşfetme fırsatı buldular. Böylece sanat terapisinin ne anlama gelebileceği üzerinde duruldu, bu sorunun biraz daha ötesine geçmek ise daha da ilgi çekiciydi: birkaç öğrenci ve birkaç hastayı bir araya getirecek bir buluşma gerçekleştirmek.
Asıl amaç tabii ki sanatsal yapıtlar ortaya koymak değil, gençlerimize, gönüllü hastalara eşlik edecekleri bu ’’macerada’’ onların yanında yer alma, birlikte yaratma fırsatı tanımaktı. Ortak proje hazırdı: İstanbul temalı bir duvar freski yaratmak amacıyla herkes kendi renklerinden biraz katacak, renkler buluşturulacaktı.
Okulumuzun minyatür sanatçısı Madame Sabine, hastanenin psikologlarından Havvanur Hanım, bir hemşire şefi, 5 öğrenci ve 20’nin üzerinde hastane sakini, bir salon duvarının üzerine renkler ve şekiller yerleştirmek üzere nöbetleşe çalıştılar.
Fırçalar 2 gün boyunca vals yaptı. Hiçbir baskı, hiçbir yönlendirme olmaksızın, herkesin içinden geldiği gibi… Herkes, parmağını boyaya batırma sırasının geleceğinden emin, sabırla bekledi. Eller birleşti, birbirine yardım etti. Küçük sohbetler paylaşıldı, gözler parıldadı. O sırada olan bitenlerin ne kadar güzel olduğunu anlamak için tuvalin önündeki bütün bu insanları seyretmek yeterliydi.
Taslağın ince çizgilerinin üzerini, çok kısa bir sürede canlı renkler kapladı: rengârenk, kendini beğenmiş bir Galata Kulesi, yükselen binalar, miyavlayan bir kedi ve yavaş yavaş açılan pencereler. Ve pencereler gibi birbirine açılan bakışlar. Bir duvarın üzerine bu kadar keyifle resim yapılabileceğini görmekten şaşırmış olan hastaların bakışları ve çekingen ellere kolaylıkla rehberlik edebiliyor olmalarına şaşırmış olan öğrencilerin bakışları. Ve yavaş yavaş duvarda yerini aldı resmin tüm elemanları…
Duvarın beyazı unutuldu…
Onun yerini hayali bir İstanbul aldı…
